#369 Amarcord - 1973

Yönetmen : Federico Fellini

Armando Brancia, Bruno Zanin, Magali Noel, Ciccio Ingrassia

1974 yılında En İyi Yabancı Film Oscarı’nı alan  Amarcord  1930’lu yılların İtalya’sına Fellini’nin hayal / gerçek karışımı bir bakışı. Baharla başlayan film tekrar baharın gelişiyle sona ererken bu 1 yıllık süreçte Fellini, o dönemin İtalyası’nın fotoğrafını çekiyor, bunu yaparken de çocukluk ve ilk gençlik yıllarından besleniyor.  Ne de olsa Fellini, hayal gören bir gerçekçi değil midir?

Yarattığı karakterler – ya da hatırladıkları – o kadar iyi karikatürize edilmiş ki gerçekliğinden şüphe duyulamayacak kadar hayaller… Fellini filmlerinden alışık olduğumuz kalabalık ve hareketli sahneler, şahane müzikler, coşku Amarcord ile zirve yapıyor. Titta’nın, Aurello’nun en çok da Gradisca’nın yaşadıklarının etrafında bütün İtalya’nın yaşadıklarını ustalıkla anlatan Fellini, faşizme okkalı bir cevap veriyor adeta.

Pascal Bonitzer, Memoria Del Ojo – Amarcord adlı çalışmasında şöyle anlatıyor Amarcord’un bu yönüyle anarşist bakışını

“Amarcord’da göz haz duyarken aynı zamanda eleştirmek durumundadır ; görmenin, görmeye duyulan imanın, apaçıklığın eleştirisi. Çünkü bu göz kamaştırıcı nesnelerin, psikanalizin fallus diye tanımladığı şeyin yerini aylak arzu için tesadüfen alan geminin, bu tavuskuşunun, belki de halüsinasyon ürünü olan bu ineğin, rasgele olduğu açık.

Ve tersine; Fellini’nin filmlerinden çıkarılabilecek iyimser – ve neden olmasın, politik- ders beş para etmez bir döküntünün – kilisenin çan kulesinden düşen yamru yumru bir fonograf borusunun – faşist düzeni en azından bir an için dize getirebileceği, hiç değilse gülünç duruma düşürebileceğidir”

Fellini’nin Amarcord’u tüm bu yönleriyle birden fazla kez izlenmesi gereken nadide bir sinema eseri.